Po rewelacyjnym sezonie 1975/76, w którym GKS Jastrzębie otarł się o zaplecze ekstraklasy, a w Pucharze Polski odprawił z kwitkiem wielkie tuzy polskiej piłki, kibice górniczej drużyny spodziewali się niemniej pasjonującego sezonu.

Jastrzębianie stawiani byli w gronie największych faworytów III ligi. W tym miejscu należy wyjaśnić, że rozgrywki ligowe niższego szczebla musiały ulec reformie w związku ze zmianą liczby województw. Reaktywowano ligi międzywojewódzkie, których liczbę ustalono na 8. Grupa V obejmowała województwa: katowickie, częstochowskie i bielskie. Zwycięzca każdej z grup awansował automatycznie do II ligi.

W sezonie 1976/77 zespół GKS Jastrzębie objął Kazimierz Trampisz. Pochodził on ze Stanisławowa, a po wojnie stał się legendą Polonii Bytom. W reprezentacji Polski rozegrał 10 spotkań, w których zdobył 3 bramki. Wystąpił także na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach (1950). Rozegrał wówczas mecz przeciwko Francji i zdobył gola. Jako trener prowadził Stal Rzeszów, Polonię Bytom i Zagłębie Sosnowiec. Działacze GKS-u spodziewali się, że Trampisz poprowadzi górniczą jedenastkę do awansu na zaplecze ekstraklasy.

Początek sezonu był trudny z uwagi na klasę rywali. O ile jednak remis w Czeladzi przyjęto z umiarkowanym optymizmem, to podział punktów w prestiżowym spotkaniu u siebie z Odrą Wodzisław był już rozczarowaniem. W dalszej części sezonu okazało się, że GKS jednak raczej nie powtórzy rewelacyjnej formy z poprzedniego roku. Obok przekonujących zwycięstw z Chorzowianką, Bukownem czy Oświęcimiem, trafiły się żenujące klęski z Wojkowicami i Jaworznem. Jeśli doliczyć jeszcze kilka remisów, to ostateczny bilans punktowy musiał być niewystarczający do zajęcia wysokiego miejsca w tabeli. Szósta lokata ze stratą 7 punktów do liderującego Rakowa Częstochowa oznaczała koniec marzeń o awansie. Drużyna spod Jasnej Góry wydawała się poza zasięgiem wszystkich rywali.

W rundzie wiosennej znalazł się jednak zespół, który rzucił Rakowowi wyzwanie – niestety nie było to Jastrzębie. Początek rundy rewanżowej był bardzo obiecujący. W meczu o 4 punkty GKS okazał się lepszy od Czeladzi, a w Wodzisławiu wyszarpał remis 2:2. Później nastąpiła seria trzech zwycięstw z rzędu. Jastrzębie awansowało na czwartą pozycję ze stratą 4 punktów do Rakowa, który uległ Odrze i zaczął tracić swoją przewagę nad resztą stawki. Tej szansy GKS jednak nie wykorzystał, bo w następnej kolejce zaledwie zremisował z Wojkowicami. Tymczasem Raków przegrał w Oświęcimiu, a rozpędzona Odra pokonała Knurów i wskoczyła na fotel lidera. Wodzisławianie nie dali sobie odebrać najwyższej lokaty do końca sezonu, a pomogli jej w tym… jastrzębianie, którzy urwali punkt Rakowowi. Ostatecznie więc GKS zajął dopiero szóste miejsce z dość mizernym dorobkiem punktowym i bramkowym. Awansowała natomiast Odra Wodzisław, która wiosną straciła tylko jeden punkt – w dramatycznym meczu z Jastrzębiem.

Jeszcze gorzej wiodło się naszym piłkarzom w Pucharze Polski. W poprzedniej edycji jastrzębianie byli rewelacją rozgrywek i dotarli do półfinału odprawiając z kwitkiem Wisłę Kraków i Legię Warszawa. Kibice spodziewali się, że w nowej edycji górnicy również sprawią niespodziankę. Tymczasem Jastrzębie nie dotarło nawet do fazy centralnej, ponieważ nie sprostało niżej notowanemu rywalowi zza między – GKS-owi Pniówek.

Na drużynę trenera Trampisza wylały się powszechne żale zarówno ze strony kibiców, jak i lokalnej prasy. Jastrzębska gazeta „Nasze Problemy” nie owijała w bawełnę oskarżając zespół o to, że „piłkarzom nie chciało lub nie opłacało się grać na poziomie, na jaki ich było stać”. Jakkolwiek było, to w istocie drużyna wcale nie przypominała walecznego zespołu, który przed rokiem potrafił stawić czoła najlepszym w kraju.

Marcin Boratyn

Strajkowicz przypomina pierwszy mecz, jaki został rozegrany na stadionie przy ul. Harcerskiej.

Dzisiaj każdy kibic GKS-u Jastrzębie chciałby, by powstał w naszym mieście nowy obiekt piłkarski, bo obecny, znajdujący się przy ul. Harcerskiej, powstał ponad 30 lat temu. Stary stadion przy Kasztanowej posiadał jednak swoją historię. Na tym obiekcie reprezentacja Polski grała z GKS-em Jastrzębie, a sam klub osiągał największe sukcesy w swojej historii, czyli półfinał Pucharu Polski i występy w sezonie 1988/1989 na najwyższym szczeblu rozgrywkowym w Polsce. Oczekiwania w związku z nowym stadionem były wtedy duże, ale budowlańcy nie zdążyli z wybudowaniem obiektu przy Harcerskiej na mecze w pierwszej lidze. W czasie budowy jastrzębscy kibice w małej części ją wsparli, zakupując okolicznościowe cegiełki w cenie 100, 200 i 500 złotych.

Kiedyś musiał jednak przyjść dzień otwarcia nowego stadionu. Stało się to 10 października 1989 roku. Na Śląsk przyjechały dwie reprezentacje dumnych synów Albionu, czyli Anglii. Młodzieżowa reprezentacja Anglii zawitała do Jastrzębia-Zdroju na mecz eliminacyjny do Młodzieżowych Mistrzostw Europy, a pierwsza spotkała się z naszą kadrą w kotle czarownic, czyli w Chorzowie, dzień później. Był to mecz w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata we Włoszech. Przyjazd angielskich kibiców, którzy w latach 80-tych siali postrach i awanturowali się na meczach w całej Europie, wywołał duże zainteresowanie tym meczem. Było to cztery lata po tragedii na Heysel w Belgii podczas meczu finałowego Pucharu Mistrzów Krajowych Liverpool - Juventus, gdzie angielscy fani atakowali sektory kibiców włoskich. W tej tragedii zginęło 39 osób, z czego 38 fanów Juve i jeden Belg. Przez te wydarzenia angielskie kluby nie mogły uczestniczyć w europejskich pucharach przez kolejne pięć lat. Kibice z wysp mogli wspierać tylko swoją reprezentację w meczach na kontynencie. W Jastrzębiu zachowywali się spokojnie. Wśród angielskich fanów byli kibice Liverpoolu, West Ham United, Milwall, Leeds United, Ipswich Town, Exeter City i innych klubów. Był z nimi także starszy kibic reprezentacji Anglii w meloniku, z flagami Wielkiej Brytanii i Polski. Wymienialiśmy się z przyjezdnymi na odznaki (sam wymieniłem się odznaką GKS-u z jednym fanem Liverpoolu), ale na flagi nie za bardzo chcieli.

Na stadion walił tłum jastrzębskich kibiców oraz ludzi z okolicznych miejscowości. Przybyli także nasi przyjaciele z GKS-u Katowice i Hutnika Kraków. Frekwencja wyniosła 12 000 widzów. Przed meczem, uroczystego otwarcia stadionu dokonali jastrzębscy dygnitarze, a samo spotkanie przegraliśmy 1:3. Dwie bramki dla rywali zdobył Steve Bull, chyba najbardziej znany angielski piłkarz, który wziął udział w tym meczu. Rozegrał 474 mecze dla Wolverhampton Wanderers i strzelił 250 bramek, a w reprezentacji Anglii w 13 spotkaniach zdobył 4 gole. Honor naszych piłkarzy uratował Piotr Prabucki. Jeśli chodzi o naszą kadrę, to najbardziej znanymi reprezentantami byli Adam Matysek, Ryszard Czerwiec i Mirosław Trzeciak. Ostatecznie z naszej grupy do Mistrzostw Europy awansowali Szwedzi, Anglicy byli drudzy, my na trzecim miejscu, a za nami Albania. Na meczu w Jastrzębiu-Zdroju obecny był także selekcjoner reprezentacji Polski, Andrzej Strejlau, wraz z kadrowiczami, którzy dzień później bezbramkowo zremisowali z Anglią w Chorzowie. Nasza reprezentacja nie zakwalifikowała się do Mistrzostw Świata w Italii.

Jastrzębski stadion został odczarowany kilka dni później, gdy GKS Jastrzębie pokonał Odrę Wodzisław 2:1. W następnym numerze o wyczynach naszych zawodników wiosną 1990 roku.

W poprzednim numerze „Górniczej Wiary” opisany został ligowy sezon 1975/76, który niestety nie przyniósł awansu do II ligi. Kibice jednak nie mieli prawa narzekać, ponieważ równolegle do rozgrywek ligowych, piłkarze GKS-u Jastrzębie rywalizowali na szczeblu centralnym Pucharu Polski i robili to znakomicie.

W 1/32 rywalem górników był Motor Praszka. Mecz rozgrywany był na wyjeździe, a mimo to lepsi okazali się jastrzębianie wygrywając 4:2 (0:0) po dwóch bramkach Grządziela oraz golach Kopca i Dudy. Losowanie par 1/16 okazało się dla Jastrzębia mało łaskawe. 23 sierpnia GKS miał zmierzyć się u siebie z Wisłą Kraków. Trener Jerzy Kulig przeciwko pierwszoligowcom wystawił następujący skład: Koterba, Langer, Czenczek, Górecki, Lajda, Buchalik, Fojcik, Duda, Grządziel, Twardowski (77. Kokoszka), Pilch. Z kolei krakowianie przystąpili do meczu w składzie: Gonet, A. Szymanowski, Maculewicz, Gazda, Musiał, H. Szymanowski, Garlej, Płonka (76. Surowiec), Kapka, Kmiecik, Kusto (70. Krasny). GKS zagrał bez kompleksów i jego brawurowe ataki przyniosły efekt w postaci jedynego gola zdobytego przez Pilcha w 59 minucie. Niespodziewanie to górnicy awansowali do 1/8.

Kolejne losowanie było jeszcze mniej pomyślne. Na Kasztanową miała bowiem zawitać Legia Warszawa. Wystarczy spojrzeć na skład „wojskowych”, którzy 7 grudnia wybiegli na boisko: Mowlik, Topolski, Smuda, M. Nowacki, Cypka, Białas, Deyna, Ćmikiewicz (46. Lasoń), Pieszko, Kwapisz, Nowak (106. Z. Nowacki). Przeciwko gwiazdom trener Kulig wystawił następującą drużynę: Koterba, Bugdoł (109. Kokoszka), Czenczek, Lajda, Górecki, Grządziel, Fojcik, Twardowski (46. Langer), Malcherczyk, Buchalik, Pilch. Mecz był bardzo zacięty, ale ciężka murawa nie sprzyjała zdobywaniu bramek. Także w dogrywce nie padły gole, a zatem sędzia zarządził rzuty karne. W pierwszej serii trafili Lajda i Deyna, a w drugiej Fojcik i Białas. W trzeciej Górecki przestrzelił, na szczęście Koterba obronił strzał Pieszki. W czwartej serii Grządziel wyprowadził GKS na prowadzenie, a Topolski trafił w słupek. W piątej serii Buchalik mógł rozstrzygnąć losy meczu, ale oddał łatwy do obrony strzał. Z. Nowacki wykorzystał to i wyrównał. Sędzia zarządził dodatkową serię. Pilch trafił, a Cypka… strzelił w poprzeczkę! Sensacja stała się faktem. Jastrzębie wyeliminowało Legię!

W ćwierćfinale rywal wydawał się być dużo łatwiejszy. Stal Rzeszów była wprawdzie obrońcą trofeum, ale zdawała się być w zasięgu naszych piłkarzy. Mecz rozegrano 17 marca 1976 r. w Jastrzębiu. Ciekawostką był fakt, że Ryszard Duda wystąpił przeciwko swojemu dawnemu klubowi. Co więcej, w dogrywce to właśnie on zdobył jedyną bramkę i załatwił Jastrzębiu sensacyjny awans do półfinału Pucharu Polski.

Na kolejnego rywala nie trzeba było długo czekać. 7 kwietnia do Jastrzębia przyjechała naszpikowana gwiazdami Stal Mielec, z królem strzelców Mundialu na czele. Stadion na Kasztanowej pękał w szwach. Optymiści spodziewali się kolejnej niespodzianki. Trener Kulig zdecydował się na następujący skład: Koterba, Buchalik, Czenczek, Bugdoł, Lajda, Szwezig, Fojcik, Duda, Grządziel (46. Twardowski), Malcherczyk, Pilch. W Stali zagrali: Kukla, Rześny, Kosiński, Tryba, Per, Sekulski (77. Krawczyk), Lato, Kasperczak, Hnatio (75. Gąsior), Domarski, Karaś. Spotkanie przyniosło wiele emocji. Niestety, mimo iż jastrzębianie zaczęli z animuszem, bardziej doświadczona Stal wykorzystała błędy gospodarzy i zdobyła dwie bramki. Najpierw stoper Lajda skierował piłkę do własnej bramki, a później Lato z dziecinną łatwością ominął obrońców i podwyższył na 2:0. Po przerwie piłkarze GKS-u rzucili wszystko na jedną szalę. Kontaktowego gola zdobył Twardowski, a później Malcherczyk wykorzystał zamieszanie pod bramką gości i wyrównał stan meczu. Pachniało kolejną sensacją. Niestety euforia szybko zgasła, gdy Lajda powtórnie skierował piłkę do własnej bramki. To jednak nie zdeprymowało jastrzębian. Ruszyli z kolejnymi atakami, ale Kukla nie dał się więcej zaskoczyć. W rezultacie Lato i jego koledzy mogli świętować awans do finału. Tam czekał na nich Śląsk Wrocław, który ostatecznie okazał się triumfatorem rozgrywek.

Starsi kibice do dziś wspominają ten niezwykły sezon. Niewiele brakowało, a GKS Jastrzębie mógł zameldować się w europejskich pucharach. Trzeba jednak pamiętać, że nasz zespół był trzecioligowcem i to, czego dokonał, było wówczas największą niespodzianką w historii Pucharu Polski.

W tej części Strajkowicz wspomina m.in. pierwszy mecz GKS-u Jastrzębie na obiekcie przy ul. Harcerskiej. Miało to miejsce w październiku 1989 roku, a rywalem naszej drużyny była Odra Wodzisław.

Drugą część jesieni 1989 roku zaczynamy 27 września. Tego dnia GKS Jastrzębie grał z Bałtykiem Gdynia, a GKS Katowice z ROPS Rovaniemi. W Jastrzębiu GKS pokonał gdynian 1:0 po golu Sawczuka w 2. minucie. Znad morza pofatygowało się czterech kibiców portowej jedenastki. Z kolei w Katowicach w Pucharze UEFA GKS Katowice przegrał z Finami 0:1 i odpadł z rozgrywek. Na tym meczu pojawiło się kilkunastu kibiców z Jastrzębia. W sobotę, 30 września, jastrzębska jedenastka udaje się do Wałbrzycha na mecz z Górnikiem. Po zaciętej walce, spotkanie kończy się remisem 0:0. Kibice z Jastrzębia w 30 osób udają się na ten wyjazd autokarem. Na miejscu rozdzielają się na dwie grupy i każda idzie w innym kierunku. Pierwsza grupa trafia na stadion i rozwiesza flagi. Po jakimś czasie atakują ją fani Górnika i dochodzi do starcia, w efekcie którego traci dwie flagi. Druga grupa przychodzi troszkę później i także ma problemy z kibicami miejscowych. W czasie meczu kibice GKS-u są rozproszeni po całym stadionie. Po spotkaniu, w okolicach autokaru miejscowi kolejny raz atakują jastrzębian i dochodzi do wymiany ciosów. W drogę powrotną na Śląsk jedna trzecia kibiców, która przyjechała autokarem, nie wraca nim z powodu wcześniejszych ekscesów.

Początek października to domowy mecz z Miedzią Legnica. Nasi piłkarze po golach Swędery i Zięcika wygrywają z zespołem z Dolnego Śląska 2:1. Gości pojawiło się około 20 osób, a z nimi jeden kibic GKS-u Katowice, o ksywie „Anglik”. Miedź miała wtedy zgodę z GKS-em Katowice. Po tym meczu z kibicami Miedzianki dobre kontakty nawiązali także kibice z Jastrzębia. W sobotę, 14 października, GKS gra w Bytomiu z Polonią. Przegrywamy 2:0, a kibiców z Jastrzębia pojawiło się tylko 20. Tak mała liczba była spowodowana tym, że dwa dni wcześniej pojawiła się informacja, że spotkanie odbędzie się o 16:00, a ostatecznie rozpoczęło się o 12:00. Kibice GKS-u, nie wiedząc o tym, o 12:00 zebrali się w ponad 100 osób na stacji kolejowej i dopiero na miejscu dowiedzieli się, że mecz już się rozpoczął. W tamtych czasach nie było komórek i Internetu, więc przepływ informacji był utrudniony.

Kolejny mecz to derby z Odrą Wodzisław na własnym stadionie. Było to dla piłkarzy GKS-u Jastrzębie pierwsze ligowe spotkanie na nowo wybudowanym obiekcie przy Harcerskiej. Na derbowe starcie przed kasami ustawiały się ogromne kolejki. Czynne były trzy kasy biletowe w różnych częściach stadionu, a wchodzenie odbywało się troszkę płynniej niż ma to miejsce dzisiaj. Oficjalnie kibiców w szalikach Odry pojawiło się ok. 50, ale z pewnością na trybunach było ich zdecydowanie więcej. W sumie to spotkanie oglądało około 10 000 kibiców, plus setki z okien i balkonów jastrzębskich bloków. Pierwsza połowa nie przyniosła zbyt wielu emocji. Na początku drugiej, po strzale Zięcika z rzutu wolnego, czujny Swędera dobija odbitą od poprzeczki piłkę. Jastrzębscy kibice szaleją z radości. Do remisu doprowadził uderzeniem w samo okienko Ryszard Wieczorek. W 74. minucie szybki Zenon Swędera przejmuje piłkę, której na połowie Odry nie przejęli ani bramkarz, ani obrońca i zdobywa drugą bramkę dla GKS-u, doprowadzając jastrzębskich fanów do euforii. Ostatecznie wygraliśmy z Odrą Wodzisław 2:1.

Tydzień później graliśmy mecz wyjazdowy w Dębicy z Igloopolem, który miał ambicje awansować do pierwszej ligi. Na Podkarpaciu bramkarz Marszałek i spółka mieli straszne problemy i przegrali 0:5. Wynik mówi sam za siebie. Na mecz do Dębicy udaję się sam, nocnym pociągiem. Na stadionie spotykam jeszcze jednego fana GKS-u. Jesteśmy incognito. W następnym tygodniu przyjeżdżają do nas przyjaciele z Hutnika Kraków. Piłkarze GKS-u postawili się liderowi tabeli, osiągając rezultat 1:1, a gola na wagę remisu zdobył Krzysztof Zięcik. Kibiców z Nowej Huty pojawiło się ponad 100. Doszło do spięć z milicjantami. Na ostatni mecz rundy jesiennej ze Stalą Rzeszów udajemy się pociągiem w 10 osób. Na stadionie obok nas siedzą fani Resovii. Po meczu w okolicy autokaru próbują dobrać się do nas kibice Stali, ale bez skutku. Wygrywamy 1:0 po golu Zięcika z rzutu karnego. Przed przerwą zimową ostatni domowy mecz gramy ze Stalą Stocznia Szczecin. Piłkarze wygrywają 2:0 po golach Sawczuka i Swędery. Ze Szczecina nie pojawił się w Jastrzębiu nikt. Rundę jesienną kończymy z siedemnastoma punktami, na 15. miejscu na 20 drużyn i wiosną przyjdzie nam bronić się przed spadkiem do trzeciej ligi.

Kończąc wątek kibicowski, jastrzębscy fani pojawili się także na meczach reprezentacji Polski w eliminacjach do Mistrzostw Świata 1990, gdzie w Chorzowie zremisowaliśmy z Anglią 0:0 i przegraliśmy ze Szwecją 0:2. W następnym numerze o inauguracyjnym meczu na Stadionie przy Harcerskiej, w którym zmierzyły się młodzieżowe reprezentacje Polski i Anglii.

Strajkowicz

W sezonie 1974/75 GKS Jastrzębie dosłownie o włos otarł się o awans do II ligi. W kolejnym sezonie spodziewano się, że podopieczni Jerzego Kuliga ponownie włączą się do walki o upragniony powrót na zaplecze ekstraklasy.

Początek rundy jesiennej był pomyślny dla GKS. Dwa zwycięstwa, nad Sarmacją Będzin i Górnikiem Pszów, dały jastrzębianom pozycję lidera. Niestety, w następnych dwóch meczach GKS zaliczył porażki z Górnikiem Radlin i AKS Chorzów, a to oznaczało konieczność nadrabiania strat. Cztery kolejne zwycięstwa pozwoliły dogonić lidera, Górnika Wojkowice. W 9 kolejce oba zespoły miały rozstrzygnąć, kto zasługuje na miano przodownika ligi. W Wojkowicach lepsi okazali się gospodarze. Ale… gdzie dwóch się bije, tam korzysta trzeci. Okazał się nim Górnik Knurów, który wykorzystał potknięcia Wojkowic i Jastrzębia i wysforował się na pierwsze miejsce w tabeli.

W sumie więc runda w wykonaniu GKS była dość udana, choć nierówna. Cieszyła skuteczność (24 gole w 13 meczach), ale jednocześnie zespół miał problemy w defensywie. Należy jednak pamiętać, że drużyna Jerzego Kuliga była jeszcze zaabsorbowana fascynującymi meczami w Pucharze Polski. Latem i jesienią jastrzębianie odprawili z kwitkiem Motor Praszka, Wisłę Kraków i Legię Warszawa.

Runda rewanżowa rozpoczęła się dopiero na początku kwietnia. Początek ligowej piłkarskiej wiosny był dla zawodników GKS mało udany. Remisy z Sarmacją Będzin i AKS Chorzów oraz porażka z głównym rywalem, Górnikiem Knurów, zostały przyjęte przez kibiców z tym większym rozczarowaniem, że tuż przed rozpoczęciem rundy piłkarze Kuliga pokonali w ćwierćfinale Pucharu Polski obrońcę trofeum, Stal Rzeszów. Jastrzębie spadło na 4 miejsce i od tej pory nie mogło sobie pozwalać na kolejne wpadki, jeśli poważnie myślało o awansie. Zawodnicy GKS zaczęli więc odrabiać straty i w kolejnych 7 meczach odnieśli komplet zwycięstw. Imponująca była skuteczność – 22 zdobyte bramki przy zaledwie 2 straconych. Niestety, Górnik Knurów, grał równie znakomicie i nie pozwolił się dogonić, tym bardziej, że w przedostatniej kolejce jastrzębianie zaledwie zremisowali u siebie z Walką Zabrze. GKS zdobył bramkę w końcówce meczu w dość dziwnych okolicznościach. Jeden z jastrzębian zagrał piłkę ręką, w reakcji na co zawodnik Walki złapał piłkę do rąk, aby wykonać rzut wolny. Tymczasem sędzia odgwizdał… rzut karny dla gospodarzy! „Jedenastka” została zamieniona na gola, ale zwycięstwa Jastrzębiu nie przyniosła…

Ostatni mecz sezonu już nie miał znaczenia. Wiadomo było, że Knurów nie przegra u siebie z Andaluzją Brzozowice. Wysokie wyjazdowe zwycięstwo nad Siemianowiczanką dało Jastrzębiu jedynie drugie miejsce. Liderem pozostał Knurów, który uzyskał prawo do dalszej walki o awans do II ligi.

Przypomnijmy nazwiska zawodników, którzy reprezentowali drużynę w sezonie 1975/76: Rajnard Koterba, Kazimierz Kędzior, Jan Stanaszek (bramkarze), Czesław Bugdoł, Maksymilian Czenczek, Henryk Dubek, Marcin Górecki, Edward Paszek, Ginter Langer, Piotr Lajda, Andrzej Wencel, Ryszard Duda, Martyn Fojcik, Lucjan Gadaj, Bolesław Buchalik, Jan Grządziel, Andrzej Pilch, Edward Kokoszka, Krzysztof Szwezig, Józef Tomala, Teodor Twardowski, Andrzej Gluza, Andrzej Malcherczyk.

Czy był to zatem sezon stracony? Cóż, drugi raz z rzędu awans był tak blisko. Ale przecież na osłodę kibice mieli wspaniałe przeżycia związane z fenomenalną postawą GKS Jastrzębie w Pucharze Polski. O tym jednak w następnym numerze.

Kolejnym przepytywanym w serii „Ze szpica” jest pomocnik GKS-u Jastrzębie, Michał Mydlarz.

Najlepszy piłkarz, przeciwko któremu grałeś?
Luquinhas

Najlepszy piłkarz, z którym grałeś?
Sebastian Szymański

Piłkarski idol?
Ronaldinho i Luka Modrić

Ulubiony zagraniczny klub?
Real Madryt

Najlepszy trener?
Przede mną dopiero początek przygody z piłką i od każdego trenera nauczyłem się czegoś innego, za co jestem im wdzięczny. Na ten moment trenerami, którzy najbardziej pomogli, są Rafał Klimowski i Krzysztof Dębek.

Najlepszy mecz w Twoim wykonaniu?
Przeciwko ŁKS 1926 Łomża w barwach Victorii Sulejówek.

Najgorszy mecz w Twoim wykonaniu?
Również w barwach Victorii Sulejówek przeciwko Polonii Warszawa na wyjeździe

Przesąd przed meczem?
Żadnego nie mam

Największy dowcipniś w GKS-ie?
Bartosz Jaroszek

Kto z GKS-u zrobi największą karierę?
Mam nadzieję, że kariera każdego potoczy się jak najlepiej

Hobby?
E-sport

Ulubiona potrawa?
Lasagne

Ulubiona muzyka/wykonawca?
Rap/Hip-Hop, a ulubiony artysta to Gedz

Ulubiona książka?
Grubson – Na szczycie

Ulubiony film?
Ciężko wybrać jeden, ale niech będzie Jesteś Bogiem

Ekstraklasa czy Premiership w tv?
Ekstraklasa

Twoja największa zaleta?
Dynamika

Twoja największa wada?  
Łatwo się obrażam

Jak zajmujesz sobie czas podczas dni, kiedy przez siły wyższe nie trenujesz z drużyną?
Trenuję indywidualnie, gram na komputerze, oglądam filmy

W jakim klubie widzisz siebie za 5 lat?
Skupiam się na tym, co jest teraz i nie wybiegam zbytnio w przyszłość

Wymarzona liga, w której chciałbyś zagrać?
La Liga

Plan na „po karierze”?
Myślę, że coś związanego z piłką

Które miejsce zajmie GKS w tym sezonie?
Top 3

Kto awansuje do Ekstraklasy?
Podbeskidzie Bielsko-Biała, Stal Mielec, GKS Jastrzębie

Strajkowicz przypomina pierwsze kolejki sezonu 1989/1990, który GKS Jastrzębie po spadku z Ekstraklasy spędził na drugim szczeblu rozgrywkowym.

Po spadku do II ligi, sezon 1989/1990 zaczynamy dalekim, ale atrakcyjnym wyjazdem na Lechię Gdańsk. Wiadomo było, że łatwo nie będzie, bo podstawowi zawodnicy, tacy jak Kretek, Biczak, Ryłko, Kuśmierski, Łuczak i Kraus opuścili szeregi GKS-u. Na ten mecz udaję się pociągiem. Po zwiedzeniu Starego Miasta oraz Jarmarku Dominikańskiego, tramwajem docieram na stadion Lechii. Wchodząc na stadion widzę dwie znajome twarze – chłopak i dziewczyna, którzy byli incognito. Najbardziej zagorzałych fanów Lechii jeszcze nie było. Na płocie wiszą cztery duże flagi GKS-u, a obok stoi dziewięciu kibiców naszej drużyny. Ja dołączam do nich. Po chwili przychodzi policja i każe nam przenieść się w inny sektor. Ściągamy flagi i na nowym sektorze nie rozwieszamy ich, bo policja informuje nas, że możemy je stracić.

Na meczu jesteśmy obstawieni, a na około obstawy znajdowali się kibice Lechii. Po meczu policja ładuje nas do wozu policyjnego. Zostawiają nas na stacji Gdańsk Wrzeszcz. Pierwsza kolejka, która podjechała, była pełna kibiców Lechii i musieliśmy się ewakuować z dworca. Przez las jakoś docieramy do stacji Gdańsk Główny. W pociągu spotykamy fanów Lechii, którzy jechali na wakacje w góry. Oddajemy im szalik Lechii, który został w wozie, gdy policjanci złapali jednego z ich kolegów. Dalsza droga na Śląsk upływa na spożywaniu alkoholu i śpiewaniu razem z kibicami Lechii piosenek o swoich klubach. Sam mecz przegrywamy 3:1, choć w 60. minucie doprowadzamy do remisu 1:1. Końcówka należała do gospodarzy, którzy zdobyli dwie bramki. W drugiej kolejce gramy u siebie z Zagłębiem Wałbrzych. Przegrywamy 0:1 po golu w drugiej połowie. Kibice Zagłębia nie pojawili się w Jastrzębiu.


5 sierpnia 1989 roku gramy mecz wyjazdowy z Siarką Tarnobrzeg. Gospodarze załatwiają sprawę w pierwszej połowie, strzelając dwa gole i do końca meczu nic się już nie dzieje. Na ten wyjazd udajemy się pociągiem w dwie osoby. Pech chciał, że kolejarze strajkowali i w okolicach Bochni mieliśmy przymusowy postój. Na stadion docieramy w drugiej połowie, a na miejscu był jeszcze jeden fan GKS-u. Razem w trzy osoby wywieszamy jedną flagę. Pod koniec meczu przychodzą kibice Siarki, chcąc pozbawić nas flagi i szalika. Po wymianie ciosów udaje nam się obronić barwy, a flagę ściągamy z płotu. Trzeci fan GKS-u, który był na meczu od początku, w czasie tej akcji, nie zwracając na nic uwagi, spokojnie oglądał sobie mecz. Po meczu rozmawiamy jeszcze z kibicami Siarki, a w podróż powrotną udajemy się razem z piłkarzami. W czwartej kolejce przyszło nam grać z ekipą Stali Stalowa Wola. Wreszcie zdobywamy jakiś punkt po marnym 0:0 i w tabeli jesteśmy na przedostatnim, 19. miejscu. Kibice z miasta rowerów nie pojawili się na naszym stadionie.

W następnej kolejce gramy derbowy mecz z Szombierkami, które tak jak my, opuściły najwyższą klasę rozgrywkową sezon wcześniej. W Bytomiu przegrywamy 4:1. Nasz honor ratuje Krzysztof Zięcik, strzelając gola z rzutu karnego. Jesteśmy na tym meczu dwoma autokarami w 100 osób. Tydzień później kolejny wyjazd, tym razem do stolicy na Gwardię. Docieramy do Warszawy przed południem w 50 osób jednym autobusem. W czasie meczu podchodzą do nas kibice Legii, chcąc wymienić się szalikami i odznakami. Mówimy im, żeby podeszli w czasie ich meczu na Łazienkowskiej, ponieważ po południu grali z GKS-em Katowice. Sam mecz zakończył się bezbramkowym remisem i dopisaliśmy do swojego konta jeden punkt, który niewiele zmieniał. Zajmowaliśmy po tym meczu ostatnie miejsce w tabeli. Po spotkaniu zwiedzamy Warszawę, a popołudniu udajemy się na mecz Legia Warszawa - GKS Katowice. Kibiców z Katowic przyjechało około 150, więc razem było nas w sektorze 200 osób. Tu także padł wynik 0:0 i oba GKS-y wywożą ze stolicy po punkcie. My udajemy się do autokaru, a kibice z Katowic na pociąg. Cztery dni później, w środę, graliśmy pucharowy mecz z Chemikiem Police na wyjeździe. Prawdopodobnie żaden fan GKS-u nie oglądał tej kompromitacji na żywo. Trener Duda dał w tym meczu szansę początkującym młodym piłkarzom, takim jak Mizia, Jaromin, Halama, Tomaszek, Kałka. Chemik zlał nas 4:1 i nasza pucharowa przygoda dobiegła końca… W siódmej kolejce gramy z zaprzyjaźnionym Moto Jelcz Oława. Liczyliśmy na wygraną, ale ponownie padł remis, tym razem 1:1. Nie dało się opuścić ostatniego miejsca w tabeli. Kibiców z Oławy pojawiło się około 20.

Środa, 13 września, to wyjazd na Stilon Gorzów, gdzie udajemy się w dwie osoby, a na miejscu jest już jeden kibic GKS-u, który przybył z piłkarzami. Razem jesteśmy w trzy osoby i wywieszamy jedną flagę. Podchodzą do nas kibice żużlowej Stali Gorzów i rozmawiamy z nimi, po czym przechodzimy z nimi w inny sektor, gdzie przeważnie siedzą kibice gości i wraz z 15 osobami ze Stali wspieramy GKS. Miejscowej młodzieży w młynie około 20 osób. Piłkarze notują czwarty remis w sezonie (0:0), po którym awansowaliśmy na 18. miejsce. W następnej kolejce gramy z Resovią Rzeszów. Po golu Krzysztofa Zięcika z rzutu wolnego wygrywamy 1:0 i dopisujemy do swojego konta pierwsze w sezonie trzy punkty. Była to jednak już dziewiąta kolejka. Ze stolicy Podkarpacia nikt się nie pojawił. Tydzień później kolejny daleki wyjazd, tym razem do Szczecina na Pogoń, gdzie pociągiem udaje się dwóch kibiców GKS-u, ale na stadionie raczej się nie ujawniają. Krzystolik strzela gola i Portowcy wygrywają 1:0. O kolejnych wyczynach kibiców i piłkarzy w następnym numerze.

Strajkowicz